En büyük ağabeyim Kubilay Akpınar ile ilgili yazım

Kubilay Ağabeyim,tüm aileyi toplattı ve sanki onlara ''Allahısmarladık''der gibi vedalaştı.En küçük yeğeni Rukiye ile çektirdiği son fotoğrafı

SON GÖREV

Bir dua etmiştim hastane köşelerinde,garip ve kimsesiz bir şekilde.’’Allah’ım ağabeyimin son günlerinde, beni onun yanında olmaktan mahrum etme.’’Amansız hastalıkla mücadelemiz bıkmadan usanmadan devam ediyordu.Yine gariptik yine mahsun.Her göz göze gelişimizde yavaşça başımı öne eğiyordum ben.Ağabeyim farkına varmasın,üzüldüğümü anlamasın diye.Ama bazen gözlerime hükmüm geçmiyordu.Kendi yatağına yatırıyor, teskin ediyordu beni.Hatta bir gün, doktorlar, hasta hanginiz diyerek takıldılar bize.Artık ağrıları iyice artmış, ismini bile söylemeye korktuğum akciğer kanseri her an kendini hissettirir olmuştu.‘’Benim mezarımı herkesin bulabileceği bir yere yaptırın,vasiyetimdir.’’deyiverdi bir gün.Sonra tekrar döndü hayata.Yemek yiyemez olmuştu.Ağrılarını kesebilmek için morfine başlamıştık.Yine bana bir büyük olarak telkinde bulunuyordu.’’Alışmamız gerek,artık ömrümüzün nihayetine kadar ağrısız bir yaşam araştıracağız.Fakat mümkün olmuyordu.Sabahlara dek inlediğini,kabuslar gördüğünü ve uyandığında gerçek mi doğrumu diye bana teyit ettirdiğini bilirim.Adana’nın Kozan ilçesinin Horzum yaylası’nda topladı tüm aileyi ısrarla.Çocukları getirmeyelim diye direttikse de dinletemedik.A’dan Z’ye tüm yakınları.Yemekler yedik;fotoğraflar çekildik;yeğenlerini sevdi.O kabadayı insan başını eğmiş karısının ve çocuklarının yanında ağlıyordu.Ağzından şunlar döküldü:’’Bakın,ben bu gün varım yarın yoğum,aklınızı başınıza alın ve okuyun.Nerden bilebilirdik,bu görüşmesinin son olduğunu.Gittikçe kötüleşmeye başlamış ve yatağa mahkum olmuştu.Şu dikkatimi çekti hastalığı boyunca:Tüm yakınları ve arkadaşları sonsuz hürmet ve saygıda kusur etmediler.Hepsine, tek tek teşekkürlerimi bir borç bilirim.Ya Ankara’daki arkadaşı Yunus.Dostluğun, sevginin,büyüklüğün timsali.Bu zamanın gerçek manadaki Yunus’u.Allah (cc) ondan razı olsun.Yine aynı telefonlar,ama nerdeyse günlük:’’Anne hamdolsun bu gün biraz daha iyiyim.’’Benim ölümüm gibi bir imtihanla da karşılaşırlarsa anne ve babam,işte onlar gerçekten cennetlik,demişti.İnsanın birkaç kardeşinin olması ne kadar iyiymiş.Şimdi hizmet sırası diğer ortanca ağabeyimdeydi.Son umutla, tekrar Ankara’ya ışına gideceklerdi.Izdıraplı bir yolculuk ve tekrarında Mersin Devlet hastanesi,202 no’lu oda.En kısa zamanda yetiştim oraya.Yanına geldiğimde, gözleri artık görmez duruma gelmiş zor seçiyordu.Ankara yolculuğu onu iyice yıpratmış,konuşması bile yavaşlamıştı.Benim geldiğimi farkedince’’Korkma,bir gözümüz görecekmiş’’ diyerek yine ağabeylik şefkatiyle teselli etti.’’Annem ,babam nasıl ?’’diye sordu.İyi olduklarını,geleceklerini söyledim.’’Niye çağırdın?’’dedi ,biraz da fırça yedik ama mecburduk, çağırmalıydık artık.Fakat o, son günlerini son anlarını görsün istemiyordu onların.Ağrıları yavaşlamış, sakin bir hali vardı.Bir Cuma sabahıydı.Sabah namazını kıldım ve yanına oturdum.Diğer ağabeyim Mustafa’yı karşısındaki yatağa uzanmasına ikna ettim.Çünkü sabaha kadar o nöbetteydi ve çok yorgundu.Artık ben nöbetteydim.Bu nöbet vatan nöbeti değildi ama bir ailenin umudunun son göreviydi.Elimden tutuyor,hiçbırakmıyordu.Diğer günler, bazen o uyurken dışarı çıkar,dolaşır hemen geri gelirdim.Ama o gün başından hiç ayrılmadım.Su içirmemi istedi.Bir kaç damla suyu zor içti.’’Allah Allah!İnsanın su içmeye takatı kalmıyor’’dedi.Daldı.Sonra tekrar uyandı ve sağ tarafına baktı:’’Merhaba,hoşgelldiniz’’dedi.Müthiş bir ciddiyet ve edası vardı.Bana döndü,Mustafa ağabeyimi uyandırmamı istedi.Kanım donmuştu.Hemen kaldırdım.İkimiz de başındaydık. Bize bakıyordu.Eli yine elimdeydi.Sıkı sıkı tutuyordu.Nefesi azalmaya, hafiflemeye başlamıştı.Artık anlamıştım.Ağabeyim Yasin-i Şerif’i okumaya başladı.Son nefesleri tükeniyordu.Efendisi,sanki orda ona bakıyordu,gülümsüyordu.Tereyağından kıl çeker gibi bir ölümdü bu.Miraç Kandili günü,cuma sabahı,üç aylarda:’’Ben imtihanı kazandım,ben şehit oldum.’’dercesine, son nefesini, mutlu bir şekilde veriyordu.El ele tutuşup son görevimizi yaptıran Rabb’ıma sonsuz şükürler olsun.Allah(cc) makamını cennet etsin.Efendim.

Mehmet AKPINAR

Kurttepe Anadolu E.M.LisesiAdana